Wat was het een mooi
gezicht. We waren net weer thuis van een rondje wandelen in de Siberische kou.
De voordeur was al open.
We waren ook al binnen. Zoogle duwde de voordeur dicht. Maar wat was dat? Hij zat klem. Wat lag er tussen de deur? Een van mijn handschoenen, want die had ik ondertussen al uit gedaan.
Zoogle raapte de handschoen op, gaf hem aan mij en sloot de deur.
Toen zag ik mijn bedhekken op mij afkomen. Ik gebruik ze niet, maar ze stonden nog in de gang omdat ze afgelopen vrijdag mijn nieuwe bed zouden brengen en het oude weer ophalen. Dat is wat anders gelopen (zie berichtje 22 mrt.) Gelukkig kon ik nog net voorkomen dat ze net veel kabaal op de grond zouden kletteren.
Toen het gevaar geweken was, zag ik dat ik maar een handschoen had, die handschoen die Zoogle had opgeraapt. Zou er nog een op de galerij liggen? Nee, daar lag niets.
Toen draaide ik mij om en wie zat daar, heel rustig? Zoogle, met de handschoen in z'n bek. Hij had daar de hele tijd gezeten, met het verloren voorwerp in zijn bek, terwijl ik m'n bedhekken redde. Toen ik hem riep, kwam hij de handschoen kwispelend brengen, alsof hij zeggen wilde. Ik dacht, die wil je vast ook hebben, dus heb ik h'm maar vast voor je opgeraapt.
Alhoewel Zoogle als hulphond eigenlijk geen tot weinig eigen initiatief mag nemen, vond ik dit toch echt weer een Zoogle actie en zit hier weer glimlachend achter m'n laptop. Dank, Zoogle. Met jou is m'n leven nooit saai.
We waren ook al binnen. Zoogle duwde de voordeur dicht. Maar wat was dat? Hij zat klem. Wat lag er tussen de deur? Een van mijn handschoenen, want die had ik ondertussen al uit gedaan.
Zoogle raapte de handschoen op, gaf hem aan mij en sloot de deur.
Toen zag ik mijn bedhekken op mij afkomen. Ik gebruik ze niet, maar ze stonden nog in de gang omdat ze afgelopen vrijdag mijn nieuwe bed zouden brengen en het oude weer ophalen. Dat is wat anders gelopen (zie berichtje 22 mrt.) Gelukkig kon ik nog net voorkomen dat ze net veel kabaal op de grond zouden kletteren.
Toen het gevaar geweken was, zag ik dat ik maar een handschoen had, die handschoen die Zoogle had opgeraapt. Zou er nog een op de galerij liggen? Nee, daar lag niets.
Toen draaide ik mij om en wie zat daar, heel rustig? Zoogle, met de handschoen in z'n bek. Hij had daar de hele tijd gezeten, met het verloren voorwerp in zijn bek, terwijl ik m'n bedhekken redde. Toen ik hem riep, kwam hij de handschoen kwispelend brengen, alsof hij zeggen wilde. Ik dacht, die wil je vast ook hebben, dus heb ik h'm maar vast voor je opgeraapt.
Alhoewel Zoogle als hulphond eigenlijk geen tot weinig eigen initiatief mag nemen, vond ik dit toch echt weer een Zoogle actie en zit hier weer glimlachend achter m'n laptop. Dank, Zoogle. Met jou is m'n leven nooit saai.
